Wauw, waar zal ik beginnen. Ik heb een vulkaan aan info wat ik hier kwijt wil. Het kan wel eens een lange blog gaan worden! Het grappige is, deze blogs schrijf ik niet alleen voor jullie, maar ook voor mijzelf. Dit is mijn manier om mijzelf te uiten, expressie te geven aan mijn gevoelens en alles wat ik doormaak.
Allereerst wil ik zeggen... Dank jullie wel voor alle lieve reacties n.a.v. mijn post dat ik mijn schaduwkanten aan het tegen komen ben. Ik vind het zo mooi en bijzonder om te zien hoeveel mensen ook op die momenten met mij mee leven. Dit heeft me heel er goed gedaan!
Al een hele lange tijd gaat het echt mega goed met me. Zo goed dat ik dromen aan het waarmaken ben, waarvan ik nooit verwacht had dat dit mij zou lukken. Soms gaat het zo goed dat het misschien bijna saai begint te worden op mijn social media of zelfs ongeloofwaardig. Echter, ik ben niet met de Wataflow en deze insta begonnen, om neppe shit te verkopen. This is the real me. Daar horen awesome dingen bij, maar ook mega dieptepunten. Dat is deze periode wel weer gebleken. En juist met deze dingen hoop ik anderen ook weer te kunnen helpen. Ik heb altijd al een hekel gehad aan, hulp 'vanuit de boekjes'. Het moet echt zijn. Ik moet voelen dat het doorleeft is, om me gesteund te kunnen voelen door iemand.
Okay laat ik even bij het begin beginnen... Sorry voor de mensen die dit verhaal al kennen, maar ik denk dat het belangrijk is voor de mensen die het nog niet kennen om deze voorgeschiedenis te weten. Op jonge leeftijd (toen ik 3 jaar was), zijn mijn ouders gescheiden. Hoewel je denkt dat dit wellicht geen invloed heeft op zo'n jong meisje, is dit echter niet het geval. De scheiding heeft niet alleen invloed op het letterlijk tussen twee ouders in zitten, loyaliteitsconflicten en ongelukkige ouders. Het heeft ook invloed op zoveel meer dan dit, zoals dat de opvoeding wellicht niet helemaal in balans is qua mannelijke en vrouwelijke energie en je als kind je vaak aan wilt passen, om het je ouders niet te moeilijk te maken. Dat was het begin, geen leuk begin, maar ik denk nog wel dragelijk. Mijn moeder zei dat ik echt een heel gelukkig, vrolijk, speels en naïef kind was, dat in 7 sloten tegelijk liep. Wel was dit natuurlijk het begin van een wat onstabiele basis. De eerste 5 levensjaren van een kind zijn namelijk enorm belangrijk om een stevige basis van veiligheid op te bouwen, zodat een kind zich veilig voelt bij zichzelf en anderen, zelfvertrouwen op bouwt en emoties kan reguleren.
Toen ik 9 jaar was, overleed mijn opa. Dit was de eerste keer dat ik in aanraking kwam met de dood en hoe dit voelde. Mijn opa was al een tijdje ziek en we zagen het aankomen. Ondanks het verdriet dat we hem moesten missen, heeft dit me niet volledig overspoeld en kon ik ook hiervan wel herstellen.
Een jaar later, gingen mijn vader, zus en ik samen op vakantie naar Collendoorn. Dit is een park naast Pony Park Slagharen waar je paard kunt rijden en deze paarden ook bij je vakantiehuisje kunt houden en verzorgen gedurende de vakantie. Mijn vader had al een paar rare dingen die dagen ervoor, zoals zomaar in slaap vallen midden op de dag. Gedurende deze vakantie werd hij echt ziek. Hij lag in het vakantiehuisje op bed, terwijl mijn zus en ik met de paarden op het park bezig waren. 's Avonds vertelde hij dat hij zich echt niet lekker voelde en vroeg of mijn zus de volgende dag wat medicijnen voor hem wilde halen, met een treintje of bus (ik herinner me niet alles precies meer) dat naar Slagharen ging. Ik herinner me nog goed zijn witte voeten, die mijn zus en ik allebei een beetje eng vonden. Hier hadden we het nog over voor we naar bed gingen. We kriebelden mijn vader op zijn rug, omdat hij daar altijd lekker van kon ontspannen. Dit kon hij toen ook en kort daarna gingen we naar bed.
De volgende ochtend, moest ik al vroeg naar de wc. Ik liep langs mijn vader, die in de woonkamer op een bed lag. Terwijl ik op de wc zat, drong het tot me door. 'Wat lag papa raar in bed'. Ik voelde de spanning door mijn lichaam (net als nu), toen ik weer de woonkamer in moest lopen. Toen ik goed keek, wist ik het: 'dit is niet goed' en rende naar mijn zus. 'Ik denk dat papa dood is' zei ik tegen mijn zus, die van schrik uit bed sprong. We renden in paniek naar hem toe en schreeuwen meerderen keren 'Papa, papa, wordt wakker, doe je ogen eens open', maar er gebeurde niets. Mijn zus en ik kleedden ons in paniek aan en vroegen aan elkaar: 'hoe kunnen we nou leven zonder papa?' We renden naar de receptie en vanaf dat moment was duidelijk, dat mijn leven nooit meer hetzelfde onbezonnen leventje zou zijn, die ik had gekend.
Ik kreeg last van hyperventilatie, omdat ik me besefte dat iemand 'zo maar' dood kon gaan. Als dat zo is, wie vertelt mij dan dat mama ook niet zo maar dood kan gaan, of mijn zus of ik zelf? 'Wie kan mij alsjeblief de veiligheid bieden die ik mezelf niet meer kan geven, nu ik weet dat het leven zo veel pijn kan doen?' Mijn moeder en ik waren beiden wanhopig in hoe we mij gerust konden stellen. En ondanks dat zoals iedereen zei: 'de tijd zal ervoor zorgen dat het minder pijn zal doen' gingen de jaren voorbij waarin ik mij van binnen nog steeds wanhopig voelde. Niemand kon mij zekerheid bieden, maar ik bleef het wel zoeken. Zoeken in de verkeerde dingen. Ik zocht het in mannen. Hopelijk konden deze mannen mij veiligheid bieden. Dit zorgde ervoor dat ik mijzelf, zonder enig beschermingsmechanismen in hun handen legde. Waardoor ik op jonge leeftijd seks tegen mijn wil had, vaak bedrogen ben en in diep vernederende situaties terecht ben gekomen.
Ik bleef oneindig veel tekens vragen van mijn vader, opa en het universum, om mij ergens verlichting te bieden. Om te weten dat hij bij me was. Ik schreef brieven, die ik voor mijn raam hing, ik scheef gedichten en ga zo maar door.. maar ik vond geen verlichting. Soms wilde ik alleen nog maar naar hem toe en even niet meer leven. (Sorry, voor deze diepe shit)
Ik raakte mijn vertrouwen in God of het Universum kwijt. Niemand hielp mij, dus waarom zou ik geloven in zoiets als dat?
Onbewust bouwde ik een muurtje om mij heen, wat ervoor zorgde dat ik bijna niet meer te bereiken was voor mijn moeder. Er was moeilijk grip op mij te krijgen en ik ontwikkelde een steeds hardere schild, waar niemand doorheen kon. Om het luchtig te beschrijven, was ik nogal een pittige tante op dat moment. Ik was recht voor z'n raap en kwetste mensen met mijn 'eerlijkheid' zonder enig rekening te houden met gevoelens van hen.
En zoals dit zo vaak gebeurd bij hulpverleners, voelde ik me geroepen om een therapeut te worden. Ik was me er toen niet van bewust, dat ik eigenlijk zelf therapie nodig had, want met mij ging het wel prima ;-) ..
Deze opleiding was al een soort therapie op zich, waar ze in mijn laatste jaar, langzaam aan mijn schildje weer wilden afbreken. Ik ging meer en meer inzien, hoe veel ik andere mensen kwetste met mijn harde buitenkant. Dit was absoluut niet mijn bedoeling geweest en zou mij ook (in mijn ogen toen) geen goede therapeut maken. Door therapie liet ik stap voor stap mijn muurtje zakken, waarna ik eigenlijk een lange tijd echt heel erg heb kunnen genieten van mijn leven. Ik durfde weer te leven. Ik kon weer genieten. Ik zag weer de mooie dingen en bovenal, ik voelde me veilig genoeg om dit alles te doen. Waar ik die veiligheid toen vandaan haalde, ik weet het even niet.
Oke oke, ik zal proberen op te schieten met mijn verhaal.. Want dit brengt me natuurlijk nog niet bij mijn huidige situatie.
Na een lange tijd te hebben genoten in Nederland, voelde ik me niet meer zo fijn daar. Daarnaast voelde ik me blijkbaar veilig genoeg (soms is het moeilijk je in te beelden, als je je heel veilig voelt, hoe het ook al weer is om je niet veilig te voelen. Je denkt dan dat je de hele wereld aan kan) om de stap naar Curacao te maken. Dus daar sprong ik dan richting mijn nieuwe avontuur op Curacao. De eerste jaren vond ik heel erg moeilijk. Ik voelde me vaak eenzaam en vond het opnieuw moeilijk om veiligheid te vinden in mijzelf. Soms trok ik weer situaties aan, die mij schijnveiligheid gaven, maar die voor de lange termijn niet goed voor me waren. Tot ik opnieuw de kracht in mijzelf vond.
De afgelopen paar jaren waren fantastisch. Ik voelde dat ik helemaal aan het opbloeien was en zoals ik al beschreef, ben ik dromen aan het waar maken waarvan ik nooit gedacht had dat ik dit zou kunnen of überhaupt durven. En dat niet alleen. Door mijn eigen struggles kan ik nu ook andere mensen helpen. Dit geeft echt onwijs veel voldoening.
Sinds eind oktober ben ik daarom ook volledig voor mijzelf gaan werken, wat ik echt awesome vind. Een van de stappen, waarvan ik altijd gedroomd had, maar het nooit gedurfd had. En zoals ik eerder al zei: soms als je je veilig voelt, kun je je niet eens voorstellen, dat je ooit nog weer heel diep zult zinken. Het beëindigen van een vaste baan en volledig voor mezelf gaan werken, bracht de nodige veranderingen met zich mee. Spannend hoor, om de kans te hebben dat je zonder geld komt te zitten bijvoorbeeld. Langzaam aan begon ik weer wat meer te wiebelen. Beetje eng dit, beetje eng dat... Oef! Wat als.... Kan ik dit wel? Ben ik eigenlijk wel goed genoeg? Zoals ook al in een eerdere blog beschreven, komt er zo nu en dan een stemmetje naar boven, die niet zo lief is voor mijzelf. Hier ben ik hard mee aan het werk, maar terwijl ik hier mee aan het werk ben, betekent dit niet dat het me niet zo nu en dan ook uit het veld slaat. Dingetjes kunnen me onzeker maken, die me normaal helemaal niet onzeker maakten.
Totdat een paar dagen geleden weer even iets in mij getriggerd werd. Een stukje veiligheid viel weg. Bepaalde verwachtingen en dingen waar ik me blijkbaar aan vast hield voor veiligheid, vielen weg. BAMMM!! En daar kwam dat meisje van 10 jaar weer.. Hysterisch huilend, overspoeld door angst. Angst voor het leven. Angst voor pijn. Angst voor alles dat onverwacht kan gebeuren en mij zo maar mijn geluk kan ontnemen. Angst voor het niet kunnen dealen met mijn eigen shit. Want, in mijn overtuigingen was natuurlijk al eerder gebleken dat ik mijn eigen gevoelens niet aan kon. Dat ik slachtoffer was van mijn eigen gevoelens, met als gevolg een diepe depressie. En zoals slachtoffers dit voelen, valt dan de complete controle weg.
Ik probeerde linksom en rechtsom overal steun te vinden. Steun in mijzelf, met alle technieken en kennis die ik zelf heb, steun bij m'n vriend, steun bij m'n vriendin en fysieke steun in de vorm van massages. Tijdens gesprekken met mijn vriendin, huilden we beiden onze ogen uit. 'Wat is het leven toch fucking eng, k*t en moeilijk soms' en 'waarom mag ik soms niet dat meisje zijn die even bij iemand weg kruipt voor een beetje veiligheid', 'waarom wordt er altijd verwacht dat ik verantwoordelijkheid neem voor mijzelf en mijn eigen gevoel, terwijl ik zelf helemaal niet weet hoe'? Ik voelde echt diepe onmacht. We trokken ook orakel kaarten die 2 dingen duidelijk maakten over mijn situatie: ' rock-bottom' en 'cracked open'. Jup, zoooo voelde het! Het voelde alsof mijn hart volledig open lag en dat het bij iedere 'aanraking' voelde, alsof er een raket in werd geschoten.
Op zo'n hopeloos en machteloos moment, wil ik eigenlijk alleen maar even vastgehouden worden en veiligheid voelen. Maar zoals het Universum wel vaker een plan heeft, die je in het moment niet altijd ziet, was er niemand die me veiligheid kon bieden. Mijn vriend had een afspraak en ik zou met mijn coach praten, maar meerdere keren die dag kwam er bij haar iets tussen, waardoor we niet konden bellen.. Hier had ik al mijn hoop op gezet, waardoor ik mij afhankelijk voelde en nog steeds dat slachtoffer ( hoe verschrikkelijk ik dit ook vind klinken). En toen ik hoorde rond 22.00 uur 's avonds dat dit gesprek niet zou plaats vinden, brak er iets in me. Hysterisch.. zo kun je het wel noemen. Why, why, why? De boosheid die vrij kwam, was ongekend. De energie door mijn lichaam kon op dat moment wel iemand wat aan doen...
En toen ineens, was er stilte. 'Ik ben hier klaar mee', 'ik ben klaar met me zo voelen en klaar met wachten op iemand anders die me uit deze shit helpt'. En ineens kreeg ik allemaal beelden van hoe ik dit aan kon pakken. De energie die door de hysterie en boosheid vrij was gekomen, gaf me een enorme boost. Ik was geen slachtoffer meer. Ik nam het roer over en besloot precies, hoe het er voor mij nu uit zal gaan zien. Geen wachten meer, geen shit meer dat mij nog langer zo laat voelen.
Langzaam ben ik dus nu weer leiding over mijn leven aan het nemen. De energie heb ik er uit gerend en verder neem ik tijd voor mezelf in de natuur. Ook voel ik dat ik ergens door alle processen heel moe en nog een beetje kwetsbaar ben. Hier ga ik rustig de tijd voor nemen. Ik hoef me niet te haasten. Nu mag ik even lief voor mezelf zijn, iets wat ik altijd tegen anderen zeg.
Volgens mijn vriendin gaat het leven en de processen daarin, in een spiraal naar boven. Om dat spiraal heen staan bepaalde thema's die je dus hoe verder je naar boven gaat, iedere keer weer dieper kunt uitwerken doordat je in verschillende vormen en situaties dezelfde thema's tegen komt. Ik ben niet iemand die de makkelijkste weg kiest, dus ik verwacht aan het eind van mijn leven pro te zijn in het masteren van basisveiligheid.
Thanks dat jij tot zover gelezen hebt! Ik hoop dat dit ook jou kan inspireren. Ik weet zeker dat er vanuit deze blog en dit thema nog veel meer blogs ontstaan. Ik hoop dat je ook dan weer mee leest.
Heel veel liefde van mij
